Çocuklarımın Bana Öğrettiği 5 Hayat Dersi

Her ne kadar aşağıdaki yazıda geçtiği gibi üç çocuğum olmasa da bende iki ergen annesiyim. İnsan tüm tecrübesine rağmen ergen yaşlardaki çocuklarından çok şey öğreniyor, daha doğrusu çocuklarına öğretmeye çalıştığı şeylerin aslında kendi içinde geçerli olduğunun farkına varıyor. İyi okumalar! Hayat dersi

Çocuklarımın Bana Öğrettiği 5 Hayat Dersi

Çocuklarım olduktan sonra, onların bakıcısı ve öğretmeni olma rolüne alıştım. Ama üç gencin bir ebeveyni olarak, rollerimizin kaç kez tersine döneceğini ve bu ebeveynlik yolculuğunda bana hayatı öğretebileceklerini asla tahmin edemezdim.

Endişelenmeyi bırak

Kolayca strese girerim. Çocuklarım endişeli hissettiklerinde onlara söylediklerimi sürekli hatırlatıyorlar: yapılacak en iyi şey bir durumdan uzaklaşmak ve biraz netlik kazanmaktır.

Çocuklarıma hayatları boyunca bu konuda yardım ettim. Geldiğini görmediğim şey, bana kendi sözlerimi düşündürtebilecekleri günlerdi. Onlara birlikte çözemeyeceğimiz hiçbir şey olmadığını söylüyorum. Onlara kaygıları ve stresleriyle başa çıkmayı öğretmeye çalışıyorum ama bunu kendim için de yapmam gerekiyor.

Dağınıklık dünyanın sonu değil

Yatak odalarının durumu kurdeşen çıkarmama neden oluyor. Odaları her zaman kaotik ve güvensiz görünüyor, baktığımda bir suç mahallini izliyormuşum gibi hissediyorum. Ama odalarını olduğu gibi seviyorlar.

En büyüğüne odasına daha fazla dayanamadığım için bir şeyler yapması için dırdır ederken, “Bu seni nasıl etkiliyor?” diye sordu. “Oraya gitmek zorunda değilsin”, haklıydı.

Kapıyı kapatıp devam etmek burada yapılabilecek en doğru şey. Çocuklarımla en sonuna kadar savaşabilirim, ama gerçekten, odaları bir şeyleri oluruna bırakma özgürlüğüne sahip olmaları gereken tek alan. Dağınıklık/ karmaşa gerçekten o kadar önemli değil. Bunu hatırlamak için tek yapmam gereken, bu dağınıklık içinde ne kadar mutlu olduklarına bakmak.

Her şeyin planlanması gerekmez

Çocuklarımız olduğunda planlara bağlı kalmaya çalışmak büyük bir odak noktası haline gelir. Planlardan uzaklaşmaktan korktuğum zamanlar oluyor çünkü bozulursa bütün haftanın berbat olacağından endişeleniyorum.

Ancak planlarımızın karıştığı zamanlardan bahsediyoruz ve çocuklarım bana bu planlanmamış anların bazen en iyisi olduğunu hatırlatıyor. Eve giderken kaybolup yeni favori lokantamızı bulduğumuz gün gibi. Ya da hepimizin dişçi randevusu olduğunu sanıp onları okuldan erken alıp son anda randevuya daha iki hafta olduğunu fark etmem gibi. Her anı kontrol etmeye çalışmadığımızda sihir gerçekleşir.

Duygularımı bastırmaya ihtiyacım yok

Çocuklarımın benim gerçek olduğumu görmesi gerekiyor. Benim hislerim ve duygularım olduğunu bilmeleri gerekiyor. Ağladığımı ve hayal kırıklığına uğradığımı ve bazı zor şeylerin üstesinden gelmek zorunda olduğumu.

Bir zamanlar olumsuz duygularımı çocuklarımdan saklamaya çalışırdım. Sonra kızım neden sadece duştayken ağladığımı duyduğunu sordu. Onları korumam gerektiğini hissediyordum, ama çocuklar akıllı ve ne zaman mücadele ettiğinizi biliyorlar. Olmadığı halde her şey yolundaymış gibi davrandığımı biliyorlardı. Ve onlara öğrettiklerimin tam tersi olduğu için nedenini bilmek istiyorlardı.

Çocuklarıma nasıl hissettiğim konusunda dürüst davrandığımdan beri, duygularını kendi başlarına yönetmeye çalışmak yerine bana anlatmaya geliyorlar. Hayat dersi

Sevgi tek beden değil

Bir gün Target’ta giderken kızım, kardeşi için satın aldığım gibi bir bilim seti istemediğini söyledi. Benzer başka bir şeyde istemiyordu. Bunun yerine, en sevdiği Çin restoranında bir anne / kız yemeği istedi. Çoğu zaman maddi bir hediye almaktansa benimle kaliteli zaman geçirmeyi tercih ediyor.

İki büyük çocuğum, küçük kardeşlerinden önce cep telefonu aldı. Sorumluluğa hazırdılar ama o değildi. Kararın büyük bir patlamaya neden olacağını düşündüm ama olmadı. Bir şeyleri kaybetmemek konusunda daha iyi olduğunda bir telefon alacağını bildiğini ve bunun için çalıştığını söyledi.

Üç çocuğumun hepsi çok farklı. Hepsinin farklı sevgi dilleri var. Ama onlara farklı davranmanın sorun olmadığını anlamam için birkaç yıl geçmesi gerekti. Bana gösterdiklerine dikkat ettiğimde ve ebeveynliğimi onların bireysel ihtiyaçlarına uyacak şekilde ayarladığımda olanlar ezber bozan cinstendi.

Çocuklarımın bana hayat hakkında sunacakları çok şey olduğunu bilmek, tüm mücadeleleri ve hataları buna değer kılıyor. Ebeveynler bazen kendini gerçekten yalnız hissedebilir, ancak çocuklarım bana sürekli olarak bu işte birlikte olduğumuzu hatırlatıyor. Hayat dersi

Alıntı: Your Teen Magazine

Çocuklarımız Sofra Adabı Hakkında Ne Biliyor? Okuyun!