Zamansız Anton Çehov Eserleri

Anton Çehov’un adı müphemlik, huysuzluk ve nüans ile eş anlamlıdır. Tarihin en büyük oyun yazarlarından biri olarak yüzeyde olandan çok “altında yatana” odaklanır. Çehov’un yazılarında şeytan her zaman ayrıntıda gizlidir. Bu nedenle tüm Anton Çehov eserleri okunmaya değerdir!

Çehov, muhtemelen Rus edebiyatındaki en sıra dışı figürdür. İnsan kalbinin büyük bir kaşifi olarak, insan trajedisini kuşların ve yılanların yaklaşan bir depremi sezdiği gibi hisseder. Yine de kısa öyküleri ve oyunları yoğun aksiyonla değil, çarpıcı gerçekçilik alanına düşen gizem ve gerilimle doludur. “İlk perdede duvara bir tabanca astıysanız, sonraki perdede tabanca ateşlenmelidir. Aksi takdirde, oraya koymayın” der.

Çehov, çelişkili bir şekilde, oyunlarının çoğunu komedi olarak algılar. Bunlar arasında ‘Martı’ ve ‘Vişne Bahçesi’ var. Komik ayrıntılara ve hayatın kırılganlığına karşı bir gözü vardır. Çehov’un imzası olan mizah, doğası gereği varoluşsaldır. Yazar, anlaşılmaz, gülünç, trajik ve paradoksal olan her şeyi anlatmak için kağıda döker. “Tavsiyem: Oyununuzda mümkün olduğunca özgün ve zeki olmaya çalışın, ancak aptal görünmekten korkmayın. Çehov, 1889’da özgür düşünmek bir zorunluluktur, ancak özgür düşünen biri olmak için saçma sapan şeyler yazmaktan korkmamak gerekir” diye yazmıştır.

Pek çok edebiyat eleştirmeni ve tiyatro yönetmeni, Çehov’u dünya tiyatrosu tarihindeki en iyi ikinci oyun yazarı olarak görüyor ve onun önünde sadece William Shakespeare’in var olduğunu savunuyor.

İşin garibi, Çehov, Kırım’da Leo Tolstoy’u ziyaret edip ona sarılmak için eğildiğinde, Savaş ve Barış’ın yazarı şöyle der: “Ve yine de oyunlarınızdan nefret ediyorum. Shakespeare kötü yazdı ve siz daha da kötüsünüz!”

‘Vanya Amca’nın arkasındaki adam bu söze gücenmedi, çünkü aslında en büyük iltifattı. Genelde övgülere karşı temkinli olan Tolstoy, Çehov’u büyük şair Alexander Puşkin’e ve büyük besteci Frederic Chopin’e benzetmiştir. Çehov’un yazılarının birçok yönden senfonilere benzediği doğrudur- Do minör ile yazılmış olsalar da karanlıktan aydınlığa doğru ilerlerler.

Anton Çehov Eserleri

Vişne Bahçesi

Lyubov Ranevskaya, kibar ve cömert ama aynı zamanda dalgın ve beceriksizdi. Fransa’da beş yıl geçirdikten sonra Ranevskaya, gençliğin ve umudun sembolü olan en sevdiği vişne bahçesini ve aile mülkünü kaybetmek üzere olduğu Rusya’ya geri döner. Ebeveynleri bir zamanlar Ranevskaya’nın ailesinin kölesi olan Yemelyan Lopakhin adında zengin bir tüccar, güzel mülkün yeni sahibi olur. Geçiş, yeni dönemin başlangıcını işaret eder.

Çehov, son oyununu 1903’te kendi hayatına ve belki de Rus edebiyatına bir sonsöz olarak yazdı. Bu dramadaki (Çehov’un komedi olarak nitelendirdiği) tüm karakterler, Rus yaşamının arketipleridir ve ‘Vişne Bahçesi’ Rusya’nın kaderi ve geleceği için bir metafor görevi görür.

Üç Kız Kardeş

Olga 28, Masha 25 ve Irina sadece 20 yaşındadır. Moskova’da varlıklı bir aristokrat ailede dünyaya gelen Prozorov kardeşler, 11 yıl önce taşındıkları küçük bir taşra kasabasındaki yaşamdan tiksinirler. “Moskova’ya, Moskova’ya, Moskova’ya!” Bu cümle, sığ taşra hayatının yenilmez rutininde boğulan kız kardeşler tarafından bir mantra gibi tekrarlanır. Üç kız kardeş sürekli olarak Moskova’ya geri dönmeyi düşünür ama hayalleri pek te gerçekleşecek gibi değildir.

Çehov, gündelik hayatın geri dönüşüne takılıp kalmış, görünüşte önemsiz insanlara odaklanan oyununda hayatın anlamı aranıyor. Çehov’un kahramanlarının manevi arayışları, Üç Kız Kardeş’te son derece yoğun ve gerçekten dramatik bir anlam kazanıyor.

Martı

Oyuncu Irina Arkadina, oğlu Konstantin Treplev, ünlü yazar Boris Trigorin ve sahne yıldızı olmayı hayal eden Nina Zarechnaya, dram ve karşılıksız aşkla dolu, bulanık bir ilişki yumağının içindedirler. Bu ilişkiler yumağı Treplev’in intiharına neden olur. Her karakter karşılıksız bir aşktan muzdariptir ama yine de onları sevenlerin duygularını esirgemeyi başaramaz.

Çehov, görünüşte gerçekçi oyununu “dramın yasalarını” tamamen göz ardı ederek 19. yüzyıl için çok alışılmadık bir şekilde yarattı. ‘Martı’ sadece Çehov’un çalışmalarında değil, dünya dramaturjisinde de bir dönüm noktası oldu. Bu oyunda önemsiz ayrıntılar, günlük önemsizlikler, dramanın bağımsız, eşit derecede önemli unsurları olarak hareket ederek ön plana çıkıyor. Kahramanların başına gelenler genellikle perde arkasında, sahneler arasında, geçiş sırasında gerçekleşir. Karakterler arasındaki ilişkiler kafa karıştırıcı ve ezici, sürekli bir değişim içindedir.

Köpeğiyle Dolaşan Kadın

Kırklı yaşlarda çapkınlık yapan Dmitry Gurov, Kırım’ın Yalta kentinde deniz kenarında tatil yapan genç taşralı Anna Sergeevna’yı baştan çıkarır. Yaz bitiminde oyunun kurallarının dikte ettiği gibi iki sevgili sonsuza dek ayrılır. Gurov, karısı ve üç çocuğunun yaşadığı Moskova’ya döner. Ama nedense bu sefer evlilik dışı ilişkiyi unutamaz ve yaşananları hafızasından silemez.

‘Köpeğiyle Dolaşan Kadın’ Çehov’un iki insan arasındaki basit bir aşkın nasıl daha büyük bir şeye dönüşebileceğini gösterdiği en lirik hikayesidir.

Vladimir Nabokov, “Köpeğiyle Dolaşan Kadın” da Çehov’un “hikaye anlatımının tüm geleneksel kurallarını” yıktığını savunur. Yine de bu aşk hikayesi “dünya edebiyatının en büyüklerinden biri” olduğunu kanıtlamış durumda.

Altıncı Koğuş

Ivan Dmitritch Gromov, zulüm çılgınlığından muzdarip ve Rusya’da eski bir akıl hastanesine kapatılmış eski bir icra memurudur. Onunla birlikte Altıncı Koğuşta duygusal olarak terk edilmiş, ihmal edilmiş ve istismara uğramış dört kişi daha vardır. Anton Çehov Eserleri

Andrey Yefimitch Ragin, küçük bir kasabanın baş hekimidir. Bir gün Ragin Altıncı Koğuş’u görmeye gider ve konuşacak inanılmaz derecede ilginç bir adam bulduğu Gromov ile arkadaş olur. Ragin’in koğuşu ziyaretleri sıklaşır ve kısa süre sonra hastanede doktorun kendisinin de delirdiği söylentileri yayılır.

Altıncı Koğuş, Çehov’un delilik, yalnızlık, ıstırap, umutsuzluk ve adaletsizliği ele aldığı Rus edebiyatının en dokunaklı öykülerinden biridir; başka bir deyişle, (herhangi bir) toplumun tüm ölümcül hastalıkları. 1892’de yazılan ‘Altıncı Koğuş’, Çehov’un kısa öykü ustası statüsünü pekiştiren alegorik ve tamamen sembolist bir eserdir.

Alıntı: Russia Beyond